ലേ ഓഫ്‌

അമേരിക്കയിൽ പോയി ജോലി ചെയ്യുകയെന്നുള്ളതു ഏതൊരു ശരാശരി ഭാരതീയ പൗരന്റേയും അടിസ്ഥാന സ്വപ്നമാണു. അതു രങ്കത്തിലെ ഒരു തൊഴിലാളിക്കു പ്രത്യേകം. " Land Of Opportunities" എന്ന അപര നാമത്തിൽ അറിയപ്പെടുന്ന മഹാ നഗരം. എന്തു കഷ്ടപ്പാടും ബുധ്ധിമുട്ടും സഹിച്ചാണെങ്കിലും അമേരിക്കയിൽ വരണം എന്ന ദ്രിദ്ധ പ്രതിജ്ഞ എടുക്കുന്ന ചെറുപ്പക്കാർ. അതു കമ്പനി വഴി ലഭിക്കുന്ന L1 വിസ ആയാലും. അതു വഴി ഇവിടെ വന്നു ആ കമ്പനിയെ നൈസായി വലിപ്പിച്ചിട്ട്‌ വേറൊരു കൻസൽട്ടൻസി വഴി H1 വിസ ഫയൽ ചെയ്തിട്ടായാലും, ഇതൊന്നുമല്ലെങ്കിൽ ഏതെങ്കിലും നഴ്സിനെ കെട്ടി അവരുടെ കൂടെ ആയാലും അവസാന ലക്ഷ്യം അമേരിക്ക തന്നെ.

വന്നിടയ്ക്കു തോന്നിയ ഒരു പുതുമ കുറച്ചു കാലം കഴിഞ്ഞ്‌ വിരസതയായി മാറി കഴിഞ്ഞു എനിക്കു. പക്ഷേ ചിലപ്പോഴൊക്കെ ആ പുതുമ തിരിച്ചു പിടിക്കാനും സാധിക്കുന്നു. നല്ല കുറച്ചു കൂട്ടുകാരും അവരോടൊന്നിച്ചുള്ള ചുരുക്കം ചില നല്ല യാത്രകളും, സാഹസികമായ sky diving , കടലിൽ പോയി മിൻ പിടിക്കുക മുതലായ പൊടി കൈകളും കൊണ്ടു ഞാൻ അതു തിരിച്ചു പിടിക്കുകയായിരുന്നു. കഴിഞ്ഞ ഒരു മാസമായി കാര്യമായ ജോലിയൊന്നുമില്ല. ഓഫീസിൽ വന്നു മെയിലൊക്കെ നോക്കിയാൽ പിന്നെ ബ്ലോഗ്‌ വായന തുടങ്ങും. അത്രയും സൗകര്യം എന്നു എന്നെ പോലുള്ള ആളുകൾ വിചാരിക്കുമ്പോൾ ചുറ്റും കൂടിയിരിക്കുന്ന ആളുകളുടെ നെഞ്ചിൽ തീയാണെന്നു ഞാൻ കുറച്ചു കഴിഞ്ഞു മനസ്സിലാക്കി. അമേരിക്കയുടെ സാമ്പത്തിക സ്തിതി ആകെ തകിടം മറിഞ്ഞിരിക്കുന്നുവെന്നും, ഫിനാൻസ്‌ മേഖലയെ അതു കാര്യമായി പിടിച്ചുലച്ചെന്നും അതിനാൽ ആയിരകണക്കിനാളുകളുടെ ജോലി തന്നെ നഷ്ടപ്പെടുമെന്നും ഞാൻ അറിഞ്ഞു. കഴിഞ്ഞ രണ്ടാഴ്ച്ചയായി ഓഫീസിൽ ഒരു ശ്മശാന മൂകതയാണു. ജോലി തന്നെ കാണുമോ എന്നു ആലോചിച്ചു ഭ്രാന്തായി ഇരിക്കുന്ന സായിപ്പന്മാർ, തങ്ങളുടെ ക്ലൈന്റ്സ്‌ പോയാൽ തങ്ങളുടെ പണിയും പോകുമല്ലോ എന്ന ചിന്ത കാരണം സ്ധിരം സന്തർഷകരായി ഭാരതീയ കമ്പനികളുടെ കോ-ഓർടിനേറ്റേർസ്സ്‌.

അവസാനം പ്രതീക്ഷിച്ചതു പോലെ അതു സംഭവിച്ചു. ഒരുപാടു കമ്പനികൾ അവരുടെ തൊഴിലാളികളെ പിരിച്ചു വിട്ടു തുടങ്ങി. ഞാൻ ജോലി ചെയുന്ന ക്ല്യ്ന്റിന്റെ മറ്റ്‌ ബ്രാഞ്ചുകളിൽ നിന്നും ആൾക്കാരെ പിരിച്ചു വിട്ട്‌ തുടങ്ങി എന്ന വാർത്ത പത്രം വഴിയും, കൂടെ ജോലി ചെയ്യുന്ന ആൾക്കാർ വഴിയും ഞാൻ അറിഞ്ഞു. സങ്കതി അത്ര പന്തിയല്ല. "ലേ ഓഫ്‌" എന്ന ഓമന പേരിൽ അറിയപ്പെടുന്ന ജോലിയിൽ നിന്നും പിരിച്ചു വിടുക എന്ന കൃത്യം. ഒടുവിൽ അതു ഇവിടെയും സംഭവിച്ചു. ഇന്നു രാവിലെ 3 മദാമമ്മാർ ഓഫീസിൽ വന്നു. HR ഇൽ നിന്നാണു പോലും. ഉച്ചയോടു കൂടി 10 പേരെയാണു പറഞ്ഞു വിട്ടതു !!! ഓരോരുത്തരെയായി മുറിയിൽ വിളിച്ചു വിവരം പറയും, എന്നിട്ടു ഉടൻ തന്നെ അവരുടെ സിറ്റിൽ പോയി സാധനങ്ങൾ എടുത്തു പുറത്തു പൊയ്ക്കൊള്ളുക. വാതിലിനു പുറത്തു വരെ ഒരു അകമ്പടി വരും. വാതിലിനു പുറത്തിറങ്ങി റോടിൽ എത്തിയാൽ ജോലിയില്ല!!! എന്തൊരു അവസ്തയാണിതു? ഒരു ദിവസത്തെ സാവകാശം പോലും കൊടുക്കില്ല. വിവരം അറിഞ്ഞാൽ അപ്പോൾ ഇറങ്ങി കൊള്ളണം.

ഞാൻ ഇരിക്കുന്ന സീറ്റിന്റെ അടുത്തു കൂടിയാണു ഇവരൊക്കെ ഒരോരുത്തരായി കടന്നു പോകുന്നുത്‌. പലതും കണ്ടു പരിചയം മാത്രമുള്ള മുഖങ്ങൾ മറ്റു ചിലർ നല്ല സുഹ്രുത്തുക്കൾ. "ശരി കാണാം" എന്നവർ പറയുമ്പോൾ തിരിച്ചു എന്തു പറയണം എന്നറിയാതെ ഞാൻ നിന്നു പോയി. എന്തു പറഞ്ഞു ആശ്വസിപ്പിക്കും? വാതിൽ വരെ ഞാനും കൂടെ നടന്നു. "എല്ലാം ശെരിയാകും... വിശമിക്കരുത്‌" എന്നു പറയാൻ മാത്രമേ എനിക്കു സാധിക്കുമായിരുന്നുള്ളു. ഇതിൽ എത്ര പേർ ലോൺ എടുത്തു കാറും, വീടും ഒക്കെ വാങ്ങിയിട്ടുണ്ടാകും, കുട്ടികൾ സ്കൂളിൽ പടിക്കുന്നുണ്ടാകും. ആയിരക്കണക്കിനു ആൾക്കാരെ പിരിച്ചു വിട്ടതിനാൽ ഇനി ഇവർക്കു ഒരു ജോലി കിട്ടാൻ എന്തു പ്രയാസമായിരിക്കും. ഇപ്പോഴത്തെ അവസ്തയിൽ അതിനെ കുറിച്ചു ചിന്തിക്കുകയും വേണ്ട. 40 വയസ്സിനു മുകളിലാണെങ്കിൽ സ്തിതി പിന്നെയും മോശം. മറ്റൊരു ജോലി കിട്ടാൻ ഇങ്ങനെയൊരു സമയത്ത്‌ എന്തൊരു ബുദ്ധിമുട്ടാണു.

ഒരു നിമിഷമെങ്കിലും മനസ്സു കൊണ്ടോർത്തു പോയി. ഒരു സർവ്വീസു കമ്പനിയിൽ ജോലി ചെയ്യുന്നതു കൊണ്ടു രാവിലെ വന്നു ജോലിയില്ല എന്ന സ്ധിതി വിശേഷം കേൾക്കേണ്ടി വന്നില്ല. ഒരു മാസത്തെ നോട്ടീസ്‌ പീരിയട്‌ എങ്കിലും കിട്ടും. 1 വിസയും എടുത്തു നാട്ടിലെ നല്ല ജോലി രാജി വെച്ചു ഇവിടെ വരുന്ന യുവാക്കൾക്കു എന്താണു ? അതിപ്പോൾ നാട്ടിലായാലും ഇല്ലല്ലോ എന്നൊരു മറു ചോദ്യം വരും. ശെരിയാണു പക്ഷേ ഇത്ര രൂക്ഷമല്ല. ഒന്നുമല്ലെങ്കിലും നാട്ടിലല്ലേ. ഇതു അന്യ രാജ്യത്തു നിന്നു എന്തു ചെയ്യും? അതും ഒരു കുടുമ്പവുമൊക്കെ ആയി വരുന്നവർ. ഏതാണു നല്ലതെന്നു ചോദിച്ചാൽ എന്റെ കയ്യിൽ കൃത്യമായി ഒരു ഉത്തരമില്ല. എങ്കിലും ഈ ഒരു അവസ്ത കണ്ടിട്ടു കഷ്ടം തോന്നുകയല്ലാതെ മറ്റൊന്നും ചെയ്യാൻ സാധിക്കില്ലല്ലോ എന്ന വിഷമം മാത്രം. ചിന്തിക്കൂ...എല്ലാ വഷങ്ങളും ചിന്തിച്ചു ഉചിതമായ ഒരു തീരുമാനത്തിലെത്തൂ.... !!!!